فضا :
لوکور بوزیه در سال 1923 . در کتاب معروف ، به سوی معماری Vers Un Architecture نوشته است:معماری بازی آگاهانه ، صحیح و با شکوه احجام به هم پیوسته در زیر نور ا ست .
با افرادی چون لوکور بوزیه ، میس ونده رو ، گریت ریتولد Gerrit Ritveld، آیلین گری Eileen Gray در مدت کوتاهی طراحی معماری به ترکیب سطوح و احجام اغلب ساده هندسی در قالبی کاملاً تازه و عاری از تزئینات تبدیل شد . با اتکاء به نظریات ادراک بصری وخصوصاً تعوری گشتالت ارزشهای مفهومی و نمادین معماری کنار گذاشته شد و زیبا شناسی مبتنی بر ادراکات حسی و آنی بصری جایگذین شد . بدین ترتیب عناصر شناخته شده ی معماری ، از قبیل در و پنجره و پله رفته رفته جای خود را به سطوح افقی ، مورب و عمودی یا احجام پر و خالی بخشیدند.
مصالح ساختمان یا به عبارتی بخش مادی معماری در خدمت جسمیت به فرم قرار گرفت. در دهه 90 و 80 پیشرفت تکنولوژی ساختمان و بهره گیری از مدل سازی کامپیوتری این مکان را فراهم آورد . که تقریباً هر فرمی ، هرچند پیچیده و اغراق آمیز . بدون تأثیر پذیری از محدودیتهای فنی ، همچون ماکت و ایده ی خالص آغازین ساخته شود . در فرآیندروز افزون ارزش گذاری فرمهای جدید ، جسمیت ، بافت ، جنسیت و بطور کلی بخش مادی معماری تحلیل رفت و در بسیاری از پروژه های پیشرو امروزی به حداقل رسید و جهان فرمهای بدون وزن و تجریدی خلق شد که در برخی موارد نظیر کارهای فرانک گدری تابلوهای بنیان گذاران نقاشی مدرن نظیر پیکاسو و راک را به خاطر می آورد .
در بیست سال اخیر با پیدایش هنر ویدئویی و نفوذ تکنولوژی کریستال های مایع ، لیزر و تصویر سازی کامپیوتری به حیطه ی معماری ، در برخی از ، آثار پیشرو ، تصویرهای متنوع و ناپایدار رفته رفته جای فرم را اشغال کرده اند . اگر چه این تجربیات جذاب و آموزنده اند ولی مشکلاتی نیز وجود دارند که دیر یا زود با آنها روبه رو خواهیم شد . زیبائی شناسی مدرن ارزشهای رایج معماری را از فرهنگ وسنت تهی کرده و واکنش های فیزیولوژیکی مغز و اعصاب را که بسیار کهن تر از تمدن بیست ، سی هزار ساله ی بشر هستند معیارقرار داده است .
کولهاوس در کلاسروهه نمایشگاهی را طراحی کرده است که در آن تصاویر مربوط به هنرهای مختلف با یکدیگر ترکیب می شوند و با بهره گیری از امکانات کامپیوتر در خلق فضای مجازی و تصاویر گذرایی که جایگذین عناصر معماری می شوند ذهن انسان به روایتی به دوره ی قبل از درک فضا باز می گردد . کودک از لحظه ای که چشم باز می کند به طور پیوسته با تصاویری روبه رو می شود که در آغاز گنگ و نا مربوط هستند . در اثر گذر زمان و تجربه زندگی ، کودک در می یابد که تصاویر گذرا و هر بار متفاوت مربوط به موجودیت های ثابت واقعی هستند و به این ترتیب مادر ، پدر و دیگر افراد را شناسائی می کند . به همین ترتیب از به هم پیوستن تصاویر و پرسپکتیوهای هر بار متفاوت اطراف خود به وجود پدیده ی کم و بیش ثابت فضای هستی پی می برد . درک فضا یکی از مهمترین مراحل رشد بشر است . درک هر نوع رابطه منطقی یا ریاضی هنگامی که به صورت رابطة فضایی تعریف شود آسان تر است . موفقیت نرمافزار اپل مکینتاش و ویندوز در آنجا بود که توانست روابط منطقی را با بهره گیری از علایم بصری به صورت روابط فضایی تعریف کند .